آن‌که با جهل زمین، پنجه درافکند تویی            بذر صد مزرعه در خاک پراکند تویی

باغبانی که علی‌رغـم سـتـم‌های خـزان            سخت آموخت به هر باغچه لبخند تویی

رشتۀ مهـر که دل‌های حـقـیقـت‌جو را            تا ابـد داده به یکـدیـگـر پـیـونـد تـویی

ای احادیث نگاه تو پُر از عشق، هنوز            راوی آنچه در این غـم بنـویـسند تویی

هر کجا نـامی از آن قـافـله آید به میان            زخـمی دشت بلا! بارشِ یک‌بـند تویی

نیست تأثـیر تو، از عـالم پنهـان شدنی            که شکـافـنـدۀ شب، نـور خداوند تویی